Wilno - Ignalina

Mój etap, myślałam,że się nie podniosę po 150 km, dość długo nie mogłam się rozjechać, nogi ciężkie, ale jak już poczułam pedał pod nogą, to nie mogłam przestać i było szybciej i szybciej, pierwszy etap (49 km połknięty na raz, tylko ślimaki strzelały spod kół), na którym zaczęłam dawać zmiany chłopakom:)

Na kolejnym etapie po przejechaniu około 20 w końcu odpadłam, i w swoim tempie, oczywiście zmoczona przez ulewę, dojechałam na postój i kawopicie w post sowieckim barze, gdzie pani mówiła tylko po rosyjsku do Svencions.

Okolice Ignaliny olśniewające, nawet w deszczu (again!!!!!!!), wrócę tam jeszcze. Kwatera z masakrycznie śmierdzącym kiblem.